แม้ว่าการสอนภาษาอังกฤษในประเทศไทยจะมีการพัฒนาอย่างต่อเนื่องมาเป็นเวลากว่า 20ปีแล้วก็ตาม ยังคงมีบัณฑิตที่จบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยที่มีทักษะทางภาษาไม่เพียงพอที่จะสื่อสารกับเจ้าของภาษาได้ในชีวิตจริง เหตุผลที่น่าจะเป็นประการแรกคือนักศึกษาขาดโอกาสที่จะใช้ภาษาที่เรียนในสถานการณ์จริง เหตุผลอีกประการหนึ่งคือกิจกรรมและงานที่ให้ทำในชั้นเรียนไม่สามารถช่วยให้ผู้เรียนเกิดการพัฒนาภาษาต่างประเทศที่เรียนได้

           เนื่องจากปัจจุบันเทคโนโลยีมีบทบาทมากในการเรียนการสอนภาษา ดังนั้นผู้สอนจึงควรเข้าใจถึงความสามารถและข้อจำกัดของเทคโนโลยี โดยเฉพาะอย่างยิ่งสถานการณ์การเรียนผ่านสื่อเทคโนโลยีที่แบ่งออกเป็นแบบซิงโครนัสและอซิงโครนัส ทั้งนี้เพราะเทคโนโลยีแต่ละชนิดก็มีทั้งข้อดีและข้อจำกัดในตัวของมัน ดังนั้นเทคโนโลยีแต่ละชนิดจึงเหมาะสมกับสถานการณ์ที่ต่างกัน ด้วยเหตุผลดังกล่าวผู้วิจัยจึงสนใจที่จะพัฒนาบทเรียนภาษาอังกฤษบนเว็บเพื่อใช้ในสถานการณ์การเรียนแบบซิงโครนัสและอซิงโครนัส และใช้กิจกรรมการเรียนการสอนโดยเน้นงาน แบบคอนเวอร์เจนและไดเวอร์เจน

2. การพัฒนาบทเรียนบนเว็บ
           บทเรียนบนเว็บที่พัฒนาขึ้นเป็นบทเรียนที่ให้ผู้เรียน เรียนแบบเน้นงาน โดยออกแบบให้ทำงาน 2 แบบ คือแบบคอนเวอร์เจนและแบบไดเวอร์เจน บทเรียนเป็นแบบสื่อประสม ประกอบด้วยวิดีทัศน์ เทปเสียง และการเล่นตัวอักษรโดยผสมผสานกันอยู่ภายใต้การควบคุมของคอมพิวเตอร์ เทคโนโลยีที่ใช้เอื้อให้ผู้เรียนสามารถติดต่อสื่อสารกันได้ ทั้งแบบเป็นกลุ่มและเป็นคู่ ระบบที่ใช้จัดการการเรียนการสอนประกอบด้วยองค์ประกอบต่างๆ เช่น การบริหารจัดการ เนื้อหา เครื่องมือสื่อสาร

3. การออกแบบงานแบบคอนเวอร์เจนและไดเวอร์เจน
           มีงานวิจัยที่กล่าวถึงงานแบบคอนเวอร์เจนและไดเวอร์เจนว่าเป็นงานที่มีลักษณะการใช้ยุทธวิธีทางความคิดที่ต่างกัน คำว่าคอนเวอร์เจนและไดเวอร์เจนมาจากทฤษฎีการเรียนรู้โดยประสบการณ์ของ คอร์ป (Kolb) โดยมีที่มาจากลักษณะการเรียนรู้ ที่แตกต่างกัน จากข้อสรุปของลักษณะการเรียนรู้ทั้ง 2 แบบนี้นำมาสร้างเป็นลักษณะกิจกรรมที่แตกต่างกันเป็นแบบคอนเวอร์เจนและไดเวอร์เจน ทั้งนี้ลักษณะงานแบบคอนเวอร์เจนจะเน้นที่ผู้เรียนต้องสรุปหาคำตอบเพียงคำตอบเดียว ในขณะที่งานแบบไดเวอร์เจนเป็นการเปิดกว้างให้มีคำตอบได้หลากหลาย

4. การออกแบบบทเรียนบนเว็บ
           จากข้อสรุปที่ว่าการเรียนบนเว็บนั้นมีสิ่งสำคัญ 2 ประการที่มีผลต่อการเรียนคือเรื่องของเวลาและสถานที่ ดังนั้นบทเรียนบนเว็บที่ผู้วิจัยสร้างขึ้นจึงออกแบบให้เป็นบทเรียนที่ใช้สื่อเทคโนโลยีในสถานการณ์ 2 แบบ คือแบบซิงโครนัสและอซิงโครนัสดังในแผนภาพ

             การเรียนแบบซิงโครนัสคือสถานการณ์การเรียนที่ผู้เรียนและผู้สอนอยู่บนเว็บในเวลาเดียวกัน ผู้เรียนสามารถสื่อสารกับผู้สอนได้ในเวลาจริงโดยใช้เทคโนโลยีที่สามารถสื่อสารได้ 2 ทางเช่น Chat Room และ Live WebBoard ส่วนการเรียนแบบอซิงโครนัสเป็นการเรียนการสอนที่ทั้งผู้เรียนและผู้สอนอยู่ต่างสถานที่และต่างเวลากันโดยใช้เทคโนโลยีในการสื่อสารเช่น E-mail และ WebBoard ผู้เรียนสามารถเข้าเรียนได้ตลอดเวลาไม่ว่าจะอยู่ที่บ้าน สถานศึกษาหรือที่ใดก็ตาม