พลับที่ปลูกอยู่ทั่วโลก (รวมทั้งประเทศไทยด้วย) มีอยู่ 2 ชนิดด้วยกัน คือ พลับหวาน และ พลับฝาด

1. พลับหวาน คือ พลับที่สามารถรับประทานได้ทันทีหลังจากเก็บเกี่ยว เมื่อเก็บเกี่ยวในระยะที่แก่เต็มที่จะได้รสหวาน-กรอบ
2. พลับฝาด คือ พลับที่ต้องนำไปผ่านขบวนการขจัดความฝาดหลังจากเก็บเกี่ยวในระยะที่แก่เต็มที่ ก่อนที่จะนำมาบริโภค

      สารแทนนินในผลพลับเป็นสารชนิดเดียวกับสารที่ทำให้เกิดความฝาดในรสชาติแห่งไวน์จากองุ่นแดงพันธุ์ดีและในรสชาติแห่งใบชาที่ได้ดื่มกินกันมาเป็นเวลาหลายพันปี นอกจากคุณสมบัติของ “แทนนิน” ซึ่งเป็นตัวการที่ทำให้พลับมีรสฝาดแล้ว ยังสามารถนำมาสกัดเป็นสารที่ใช้ประโยชน์ได้ในหลาย ๆ ทางด้วยกัน เช่น ป้องกันการยุ่ยหรือสลายของกระดาษในอุตสาหกรรมการทำร่ม ใช้ย้อมแหหรืออวนให้เหนียวทนทานได้นานปี ใช้เป็นตัวเร่งการตกตะกอนในอุตสาหกรรมทำเหล้าสาเก ทำให้เหล้าใสและมีรสกลมกล่อม เป็นต้น

กว่าจะมาเป็น “ พลับที่หายฝาด ”

      การขจัดความฝาด คือการทำให้สารแทนนินที่อยู่ในผลพลับซึ่งอยู่ในรูปที่ละลายน้ำได้ให้เปลี่ยนไปอยู่ในรูปที่ไม่ละลายน้ำ เมื่อรับประทานสารแทนนินก็จะไม่ละลายในปาก จึงทำให้ผู้บริโภครับรู้แต่รสหวานของพลับ และโดยธรรมชาติแล้วพลับจะหายฝาดได้เองเมื่อปล่อยให้ผลสุกนิ่ม
การขจัดความฝาดของพลับสามารถทำได้หลายวิธี เช่น

1. การแช่ในน้ำปูนใส
2. การบ่มด้วยก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์
3. การบรรจุสุญญากาศ

      เมื่อ “ พลับฝาด ” ผ่านขั้นตอนขจัดความฝาดอย่างสมบูรณ์ ก็จะได้ “พลับที่หวานกรอบ” ซึ่งอุดมไปด้วยวิตามินและแร่ธาตุที่สำคัญต่อร่างกายของมนุษย์ “ วันนี้คุณรับประทานผลพลับ ผลไม้แห่งสุขภาพ แล้วหรือยัง ? ”