หอยเชอรี่ หอยโข่งอเมริกาใต้หรือหอยเป๋าฮื้อน้ำจืด เป็นหอยน้ำจืดชนิดหนึ่งที่มี ถิ่นกำเนิดในทวีปอเมริกาใต้มีลักษณะรูปพรรณคล้ายคลึงกับหอยโข่งของประเทศไทย ในระยะเริ่มแรกมีผู้ประกอบการด้านตู้ปลาสวยงามและฟาร์มที่ต้องการเลี้ยงเพื่อบริโภคนำเข้ามาเลี้ยงและขาดการวางแผนการดำเนินงานที่ดี ทำให้หอยเชอรี่ได้แพร่ขยายไปยังแหล่งน้ำธรรมชาติต่าง ๆ และได้ระบาดอย่างรวดเร็วรุนแรงและกว้างขวางทั่วประเทศเนื่องจากมีสภาพแวดล้อมที่เหมาะสม และขยายพันธุ์ได้รวดเร็ว ประกอบกับมีแหล่งอาหารที่อุดมสมบูรณ์ก็คือต้นข้าวและพืชน้ำที่สำคัญต่าง ๆ ดังนั้นหอยเชอรี่จึงเป็นศัตรูข้าวที่สำคัญมากอีกชนิดหนึ่งที่ชาวนาไทยกำลังประสบปัญหาในการป้องกันกำจัดอยู่ในขณะนี้ ในการป้องกันกำจัดหอยเชอรี่ มีวิธีการอยู่ 3 วิธี คือ วิธีกล ชีววิธี และการใช้สารเคมี ซึ่งในแต่ละวิธีการนั้นก็มีข้อดีและข้อจำกัดที่แตกต่างกันออกไป จากการศึกษาพบว่าเนื้อหอยเชอรี่มีโปรตีนสูงถึง 34-53 เปอร์เซ็นต์ มีไขมัน 1.66 เปอร์เซ็นต์ สามารถนำเนื้อ มาใช้ประโยชน์ในรูปต่าง ๆ เช่น ทำน้ำปลาจากเนื้อหอยเชอรี่ ทำเป็นอาหารบริโภค เป็นต้น ในกรรมวิธีการนำมาใช้ประโยชน์นั้นต้องทำการแยกส่วนเปลือกและเนื้อออกจากกัน ขณะนี้ยังคงต้องใช้แรงงานจากคนเป็นหลักซึ่งจะมีความสามารถในการทำงานต่ำไม่ทันกับความต้องการและ ในปัจจุบันปริมาณหอยเชอรี่มีเป็นจำนวนมากเป็นทวีคูณ ซึ่งสามารถที่จะนำเนื้อหอยเชอรี่มาแปรรูปเป็นวัตถุดิบอาหารโปรตีนเลี้ยงสัตว์ทดแทนการใช้โปรตีนจากปลาป่นได้เป็นอย่างดี ในการนำเนื้อหอยเชอรี่มาเป็นวัตถุดิบในการผลิตอาหารสัตว์นั้นจำเป็นต้องทำการแยกส่วนเนื้อออกจากเปลือกเสียก่อนจึงจะทำให้ได้คุณค่าทางโภชนาการที่สูงเหมาะสมกับความต้องการของสัตว์เลี้ยงแต่ละวัยแต่ละชนิด ด้วยเหตุนี้สถาบันวิจัยและพัฒนาแห่งมหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ โดยศูนย์เครื่องจักรกลการเกษตรแห่งชาติ วิทยาเขตกำแพงแสน จังหวัดนครปฐม จึงทำการพัฒนาเครื่องแยกเปลือกและเนื้อหอยเชอรี่ขึ้นมา
    เครื่องแยกเปลือกและเนื้อหอยเชอรี่ จะมีความสามารถในการทำงาน 210 กิโลกรัมต่อชั่วโมง การปนของเปลือกในเนื้อหอย 13 เปอร์เซ็นต์ ความสูญเสียเนื้อหอย 17 เปอร์เซ็นต์ เมื่อนำเนื้อหอยที่ปนเปลือกไปทำการคัดแยกเอาเปลือกออกโดยใช้แรงงานคนเพื่อให้ได้เฉพาะเนื้อหอยจะมีความสามารถในการทำงาน 13 กิโลกรัมต่อชั่วโมงต่อคน